En ook vandaag wipt merelmeneer zodra ik thuiskom, en de poortdeur openduw,  de tuin in. Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen: "Kom eens op met die cashewnoten!" Vandaag durfde hij schichtig een stukje noot van de drempel te pikken, vlák bij mij. Ik ben benieuwd wanneer hij uit mijn hand zal eten

De Bolero van Ravel, maar dan anders

Deze cartoon die ik tekende naar aanleiding van de workshop van gister, wordt op Facebook gedeeld door Egostreling: "Dank je Els, dit maakt ons blij!" Een leuk compliment, ik voelde iets strelen

Wat een leuke studiedag was het. Met een fantastische workshop van Egostreling, waar ik met een handvol complimenten naar buiten kwam. Ik was in de wolken

De planning was om vandaag thuis te werken, dus had ik voor deze ene keer mijn laptop mee naar huis genomen. Na 32 minuten was de batterij leeg, en oh nee... geen oplader bij me. Dat was even omschakelen, maar het lukte prima om er een trage, rustige, vrije dag van te maken

Merelmeneer is er weer elke dag. Hij klopt nog net niet aan. Als ik in de middag thuis kom, en mijn fiets in de schuur zet, zit hij op de stoep te wachten als ik naar buitenkom. Hij hupt mee naar de keukendeur en als ik met het zakje noten schud, zie ik hem opgewonden heen en weer wippen. Het blijkt dat we dezelfde smaak hebben: hij vindt cashewnoten het lekkerst

150x150 Pixels blijf ik bijhouden, omdat de filosofie nog altijd voor me geldt. Het is steeds bijzonder om te merken hoe het ook anderen raakt. Vandaag kreeg ik een berichtje over de waarde die een blog voor iemand had: "Dankjewel dat je zonder dat je het wist, mij zo geraakt hebt"

Tot en met pixel zevenetwintigmiljoenvijfhonderdveertigduizend

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Als de koffiepads op zijn, met alleen nog gemalen koffie en theezakjes op voorraad...

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Van een student krijg ik feedback op mijn begeleiding van haar, als studentconsulent. Ze geeft mij twee versies: een nette en een ongecensureerde. In de ongecensureerde versie lees ik een zin waar ik enorm om moet lachen, en die me tegelijkertijd raakt: "Als het leven even een grafzooi was, dan was het na het consult met Els een grafzooi met hyacinten"

Omdat ik vaak het tegenovergestelde heb meegemaakt, voelt het zó fijn als zorgverleners flexibel zijn en met mij meedenken over en zich inzetten voor bureaucratische zaken, zoals financiën, DBC's en verzekeringsperikelen. Dat maakt voor mij het verschil

Het mocht nauwelijks een bui heten, maar vanmiddag fietste ik heel even door heuse sneeuw. Het vrije en blije gevoel dat dan in mij komt, doet mij altijd vermoeden dat ik in een verkeerd land geboren ben. Nederland moppert en ik denk: "Sneeuw! Meer sneeuw! Doe mij maar bergen sneeuw!"

Eerlijk is eerlijk, ik twijfelde vanochtend wel. Maar ik laat me door een beetje kou, toch niet ervan weerhouden om op de fiets te gaan? Toen mijn versnelling het, vóór ik de brug over was, niet meer deed, had ik het kunnen weten. Pas op het werk keek ik op de weerapp: -9... Of het dat werkelijk was, weet ik niet, maar het was koud!! Een collega vond mij een bikkel. Dat was leuk

Het lukt me bijna altijd. Maar vandaag word ik  overspoeld door de wereld. Dode varkens op de plek van een toekomstig AZC. Met je kinderen eieren gooien tijdens een betoging tegen vluchtende mensen. Omdat je geen 'onbeschaafde mensen' in je buurt wil hebben.

Daarom vandaag alleen maar hartjes. Deel ze uit, zegt het voort, laat het weten en fluister ze rond

"Mensen breken niet omdat ze zwak zijn, maar omdat ze veel te lang sterk waren"
Boeddha

Mijn nichtje is 22. Zij heeft zichzelf ten doel gesteld te voetballen in het Nederlands vrouwenelftal. Over de weg ernaar toe schrijft ze een blog. En dan blijkt dat wanneer die voetbalcarrière niet zou lukken, ze nog altijd schrijver kan worden. Want wie kan titels weerstaan als Waarom Duitse les en in je eentje trainen eigenlijk op hetzelfde neerkomt

De vroegste 150x150 pixEls van een dag ooit: nèt na 0.00 uur las ik een appje dat zó lief was, dat ik ervan moest huilen. Dat vind ik mooi aan ouder worden: langdurige vriendschappen met diepe wortels

Merelmeneer had ik sinds de zomer niet meer gezien. Vandaag zat hij opeens weer op mijn schutting. Ik hoefde maar één keer ons geluidje weg te geven, en floep! daar zat hij weer vlak bij de keukendeur. Twee nootjes later vond hij het wel weer genoeg. Maar ons gesprek was als vanouds, zoals je dat met oude bekenden kunt hebben

'Little trip down memory lane' zingen met een collega uit ongeveer hetzelfde bouwjaar. Q&Q, de Familie Knots (ku-no, ku-no, ku-nots) en de Zevensprong. Die laatste was me wat: Groenmouw zal de spreuken spreken. Groenoog zal de sleutel vinden. Groenhaar zal de draak verslaan. Prachtig

Samenwerken met collega's met wie ik altijd op één lijn zit

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Of studenten het niet durven of dat het gewoonweg niet in ze opkomt weet ik niet, maar ik ben steeds aangenaam verrast als een student oprecht aan mij vraagt hoe het met mij gaat. Dan denk ik: jij wordt een goeie pleeg

Mooi hoor: mijn nichtje dat, ondanks het verbod daarop, haar baas weet te overtuigen vijf appeltaarten (met de datum van vandaag en dus gedoemd tot de kliko), weg te brengen naar het instituut voor meervoudig gehandicapte jongeren in het dorp. En dat dan zelf ook nog doet na het werk

Het was even poetsen, maar mijn fornuis is weer als nieuw. Het doet het er niet beter of slechter om, maar ik ben toch wel een beetje tevreden

Even, tussen alle drukte door, met mijn baas een mineola eten. Wat verhalen over passie en bezieling uitwisselen. En dan wat meer ontspannen de drukte weer inspringen

Als ik kom aanlopen bij de lift staat daar een jongen van een jaar of achttien. Prototype tiener anno 2016: gebukt over zijn smartphone, koptelefoon op, zich schijnbaar nauwelijks bewust van zijn omgeving. Als de liftdeur opengaat wacht ik tot hij aanstalten maakt, maar hij kijkt op, ziet mij en gebaart dat ik voor mag. Ze bestaan: galante tieners

Met een collega heb ik snelle gesprekken, die wel wat weghebben van ping-pong. Hoog tempo, veel effect en de bal valt nooit van de tafel

Ze zullen nu toch wel allemaal uit de enveloppe zijn. Nieuwjaarskaart 2016. Ik krijg weer erg leuke reacties, dat doet goed

Voor een close-up of eerdere kaarten klik je hier

Duikt er nou een dolfijn mijn theelichtje in?

Klik op de afbeelding voor een vergroting

De kersttijd is gezellig, maar ik vind het altijd wel heel fijn als alles weer is opgeruimd. Niet eens zozeer vanwege het afsluiten. Het voelt zoals het vroeger voelde om in een maagdelijk leeg schrift te mogen gaan schrijven. Niet meer terugkijken, maar een berg onbeschreven bladen in het vooruitzicht

Ik liet het inpakken als cadeautje. Het Flow Book for Paper Lovers: driehonderd pagina's inpakpapiertjes, kaartjes, stickertjes, enveloppesjablonen. Vandaag pakte ik het cadeautje uit, want het was voor mijzelf. **smile**

Ook de derde (of vierde, vijfde?) keer blijft Les Intouchables boeien. Wat een mooie combinatie van ontroering en humor. "Pas de bras, pas de chocolat"