Voor een collega met wie ik in de toetscommissie zit en die bevallen is, maak ik een kaart in de vorm van een schrapformulier zoals dat gebruikt wordt bij toetsen. Dat is een boel voorpret

Als een jonge student voor het allereerst haar kwetsbare, intieme verhaal aan iemand toevertrouwt, en ik diegene mag zijn, voelt het gesprek breekbaar. Haar vertrouwen in mij voelt bijzonder en tegelijkertijd als een fragiele balans. Als de student aangeeft het fijn te vinden om nog een keer met mij te praten, daalt het evenwicht in en slaak ik een zucht

De filosofie gaat een dagje overboord: mijn E-bike werd vandaag gestolen &%^#$@*%.

Nou goed, ik zal nog een ijdele poging wagen: Ik fantaseer dat de dief mijn geliefde fiets stal, omdat hij of zij anders morgen geen geld meer heeft om de kindjes -waarvan één ernstig ziek- te voeden.
Note to self: Nee. Het helpt niet

De Jamie Oliver maaltijd die mijn broer heeft klaargemaakt, is even bijzonder als lekker. Schnitzel met huisgemaakt paneermeel, waterkers-appelsalade, aardappelsalade, salsa en een toefje bramenjam. Wauw, restaurantkwaliteit

Toen ik vanochtend van huis ging snééuwde het. Daarom zat het heel de dag in mijn hoofd, en tekende ik daarover vanavond deze cartoon

Aspirant-studenten die niet voldoen aan de toelatingseisen voor onze opleiding, kunnen een differentiële aanlegtest maken. Of zij op basis hiervan toelaatbaar zijn, moet ik aan hen mededelen. Vaak vervelend nieuws en dito telefoontjes. Vandaag belde ik iemand die ruimschoots aan de criteria voldeed. Nog voor mijn zin af was, hoorde ik haar heerlijk ongegeneerde "JOEPIE, oooh, joepieeeeee, je maakt me zooo blij"

Miniboekenleggertjes

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Experimentje. Mindfulness to the max zullen we maar zeggen

Al een tijdje kom ik niet meer bij mijn vaste fysiotherapeut, omdat ik nu door een collega van hem word behandeld. Kortgeleden kon ik even naar hem zwaaien, en vanochtend fietste ik hem al om 7.50 uur bijna omver. Hij liep niet door, dus ik stopte ook, en we kletsten even bij. Dat zijn mooie voorbeelden van persoonsgerichte zorg. Daarmee prijs ik mij gelukkig

Er is duidelijk ergens kroost; merelmeneer wordt met regelmaat vergezeld door een prachtig rank en bijna grijskleurig vrouwtje. Meneer eet mijn hand bijna mee op als hij zijn snavel volstouwt. Zij vindt dat maar niks, maar laat het oogluikend toe, want hé, de kinders moeten eten

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Toetsweek met vandaag examen voor ruim duizend studenten. Dat vind ik als lid van de -op dit moment uitgedunde- toetscommissie heel spannend. Veel stress. Vroeg in de ochtend check ik mijn mail, en zie dat mijn leidinggevende om 6.54 uur een berichtje verzonden heeft om ons succes te wensen. Prachtig. Dat geeft de burger moed

Van de student mag ik niet zeggen dat ik er vertrouwen in heb dat ze haar tentamen gaat halen, want "dan kan ze mij alleen maar teleurstellen." Als ik vraag wat ik wel mag zeggen komt het redelijk onverwachte "U mag zeggen: 'wat er ook gebeurt, ik blijf altijd van je houden.'" Ik geef aan dat dat een stap te ver voor me is, maar dat ik, wat er ook gebeurt, haar heel aardig blijf vinden. Daar doet ze het ook voor

In mijn nieuwe blog voor Fontys, staat een zin waarover ik zelf heel tevreden ben. Dan is het bijzonder dat degene die voor ons instituut twittert, juist die zin citeert in een tweet: ""De lucht tussen ons in is vol van een groots weten..." Nieuw blog studentconsulent @ElsCoolen"

Merelmeneer eet op dit moment nauwelijks zelf, maar propt zijn snavel vol met wat hij krijgt opgepikt. Dus of zijn vrouw is aan het broeden, of hij heeft al kroost. Het gemak waarmee hij mijn keuken binnenwipt is aandoenlijk

Rondstruinen op de Woenselse zaterdagmarkt, in de zon, voelt altijd een beetje als vakantie in het buitenland

Tijdens mijn spreekuur zie ik een student die de koppeling tussen zijn hoge tempo en nauwelijks slapen maar moeilijk kan maken. Als ik een metafoor gebruik van een trein die 300 km/u rijdt en een die 60 km/u rijdt, en hoe ver vóór een station deze moeten remmen, weet ik niet zeker of ik tot hem doordring. Tot we afronden: "Ik kwam binnen als een sneltrein, en ga weg als een sprinter!"

Wauw, het kan. Een cadeautje geven. Zomaar. De helft terugkrijgen, zonder excuus van de ander of vreemd gevoel van mij. Gewoon, allebei blij zijn met een cadeautje. Oh, en zóveel leuker dan dat ik die helft zelf had gekocht! 

Ik denk dat ik me de pijn van de jongen uit dit filmpje redelijk kan voorstellen. Wat een fascinerende methode; je ziet de man luisteren naar andermans lichaam. Hij is een goed verstaander

Wie heeft die wolkenstickertjes in de lucht geplakt?

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Wat is het fijn om in een gesprek met een vriendin -naast al ons geklets, herinneringen aan eerder, zaken die ons raken, irriteren en stil doen worden- James Marcia te kunnen bespreken met zijn Identity Status Theory, zonder bang te zijn dat dit vreemd of te ingewikkeld is

Al bijna twee weken was ik hem kwijt, merelmeneer. Vandaag zat hij ineens weer op me te wachten; broodmager, en met aan één kant een dof oogje met een heel vreemde vorm. Toch at hij direct weer uit mijn hand. Ik had hem echt gemist. Hij mij volgens mij ook, want hij bleef heel de dag in de buurt en kwam zo nu en dan kletsen

Lelijk schetsboek gekaft met vierkantjes happinez

(Met need'rige excuses, maar ik kom er niet onderuit, het was echt het leukste moment van de dag... Mijn 150x150 pixels van vandaag:)

Ik doe het goed op een klein kwakje

Rustig heel veel lijntjes trekken, dan verschijnen de vormen vanzelf

Vroeg in de avond adembenemende wolkenpartijen

Klik op de afbeelding voor een vergroting

36 Dagen waarin ik de kracht van 150x150 pixEls heel duidelijk voelde

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Eind jaren '80 was Les Misérables de eerste musical die ik zag. Het cassettebandje met de opnames van de originele London cast, draaide ik grijs. Vandaag luisterde ik via youtube weer eens al die nummers. En opeens wist ik weer dat in het bandje een vervelende tik zat, want ik zong de zin "And I will ease the parting blow" hardop mee: "And I will ease the parting-ting blow". Binnenpretje

Mijn nieuwe blog voor mijn werkgever Fontys, verhaalt over de ziekenhuisafdeling waar ik mijn eerste baan kreeg. Ik was onzeker en dacht dat ik als een van de jongsten van het team, niet veel kon bijdragen wat er écht toe deed. Nu zie ik dat we toen mooie dingen deden. Dat we het verschil maakten. Ook ik

Wanneer ik na ruim vier minuten nog steeds niemand heb gesproken, omdat ik meer dan twintig keuzemenu's moet doorstaan, is er maar één conclusie mogelijk: Als ik dit aankan, moeten alle uitdagingen die het leven voor mij nog in petto heeft, aanvoelen als een peulenschil

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Als ik 's morgens vroeg langs de fysiotherapiepraktijk fiets, zie ik 'mijn fysiotherapeut' (bij wie ik al een tijd niet ben geweest) toevallig voor het raam staan. We zwaaien naar elkaar. Door mijn hoofd flitst: die gaat mij een mail sturen. Als ik 's middags thuiskom en mijn mail open: whaaa, inderdaad een mailtje van hem. Zo leuk