Terugkijken op goede momenten van 2018. De verbinding, groei en saamhorigheid. 2019 Brengt veel onzekerheid, en tegelijkertijd blijf ik de filosofie van 150x150px volgen

Ow yeah... ready for take off

Ik heb echt wel een kerstboom. Meerdere zelfs

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Ik dacht dat mijn tandartsbezoek van 19 december afschuwelijk was. Nououou, het kon nog vele, vele malen erger. Een niet heel delicate weekendtandarts, iets met rotzooi en abces, chloorsmaak, en nog maar eens extra pijn bovenop de drie weken kiespijn die ik al had. Daar kon een banaan echt niet tegenop. Daarvoor was iets sterkers nodig. Ook al kan ik er alleen maar op sabbelen toch nog een piepklein lichtpuntje in deze dag

Mooie details op mijn nieuwe handschoenen

Klik op de afbeelding voor een vergroting / Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Er komt altijd een punt dat de productie van mijn nieuwjaarskaarten me de strot uitkomt. Dat ik niet snap dat ik er ooit aan begonnen ben. Dat ik weer bedenk dat ik ze toch echt minder arbeidsintensief moet maken. Maar op het moment dat ik mijn 'sluitzegel' bedenk, kan ik me weer verkneukelen. Mensen die me goed kennen, kunnen nu raden wat mijn wens voor 2019 is. Als dat je lukt, kom ik mijn kaart persoonlijk bij je afgeven!

Always

In de supermarkt werkt het jonge meisje aan de kassa bij elke klant, met dezelfde intonatie, hetzelfde riedeltje af: "Spaart u koopzegels? Wilt u het bonnetje? Fijne kerstdagen." Vóór mij is een vrouw met een hoofddoek aan de beurt. Ik spits mijn oren. "Spaart u koopzegels? Wilt u het bonnetje? Ik weet niet of u iets aan kerst doet, maar in elk geval fijne dagen gewenst." Dan scoor je punten bij mij

LOL, via instagram: frikandel speciaal

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Mijn eerste vakantiedag na een intensieve periode. Ik leg mezelf niks op, en leg me erbij neer; letterlijk en figuurlijk. Dat er niets, maar dan ook niets uit mijn handen komt, neem ik voor lief. Dat komt later wel weer

Hoewel ik me in 150x150 pixEls wil richten op het positieve, ontkom ik er niet aan dat ook duidelijk wordt dat ik de lichtpuntjes op dit moment soms moeilijk kan vinden. Dat raakt aan een eerdere periode in mijn leven, en dat voelt dreigend en verdrietig. Hoe mooi is het dan om een lief berichtje te krijgen van iemand die deel uitmaakte van die eerdere periode. Dat zorgt voor tranen en een glimlach

De tijd die ik moest overbruggen was te kort om op en neer naar huis te fietsen, en net te lang om zomaar wat rond te dolen. Dus zoek ik de warmte van de Eindhovense bibliotheek op, waar ik in het café gloeiendhete chocomel drink, wat lees en mijn bullet journal bijwerk. Dat was aangenaam

Vandaag was waarachtig één van de meest verschrikkelijke dagen van mijn jaar. Teveel stress, teveel verdriet, teveel pijn, teveel angst voor de toekomst. En dan gaat een banaan er met de 150x150 pixEls vandoor... Want die was, na ruim een afschuwelijk uur in de tandartsstoel en met in mijn maag alleen nog maar een bakje lauwe yoghurt van de vroege ochtend, als een geschenk uit de hemel

In de supermarkt valt mijn oog op een melding van een vermiste kat, met een wel héél bijzondere kleur. Zou ze ook een deksel hebben dan?

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Wellicht een wat trieste conclusie dat het in 150x150 pixEls als iets wonderlijks verschijnt, maar ik heb ineens te maken met een zorginstelling die binnen de aangegeven tijd terug mailt, uitgebreide informatie geeft en geen wachtlijst hanteert... Ik hap een aantal maal naar adem; dat is even schrikken na al het gedoe van de afgelopen maanden

Een heel vroeg moment van deze dag: om 0.30 uur zie ik dat het sneeuwt, en dat het zelfs blijft liggen. Lovin' it

Jaa, ik scoor toch nog een kersttrui, zodat ik vrijdag voor de kerstvakantie rinkelend kan gaan werken

Ik plan een extra gesprek in met een student, bij wie ik de noodzaak tussen de regels van haar weinig vragende mailtje lees. Als ze haar verhaal gespuid heeft, drie gratis zakdoekjes heeft gebruikt, en zichtbaar een paar kilo van haar schouders kwijt is, verzucht ze "ik kan altijd zo goed praten met u." Ik heb drie, misschien vier zinnen gezegd. Ja, dat was een goed gesprek

Voor de trouwe volgers die hem al misten: merelmeneer was inderdaad een week of twee afwezig. Maar hij is er weer, elke ochtend. Ik zit dan bibberend bij -2 op de drempel van de keukendeur, hem te manen dat 'ie moet opschieten. Maar hij neemt de tijd, en terecht

De arts zegt: "als jij belt, dan is het echt nodig. Ik ga proberen iets te regelen voor je, je hoort nog van me." Een uur later belt hij terug dat hij voor volgende week een afspraak voor me geregeld heeft. Ik ben perplex en enorm dankbaar

Vandaag kwam een collega even vertellen dat ze het met mij altijd prettig overleggen vindt. Wat fijn om te horen

Ik word vaak knettergek van de gezondheidszorg. Van de inertie, de onzorgvuldigheid, de detailgerichte regels. Dan is het heel bijzonder als een zorgverlener, met wie het traject al maanden geleden is afgesloten, nog voor me aan de slag gaat en een betrokken mail stuurt. Dat raakt me en doet me echt goed

Veel mensen hebben er al naar gevraagd. Prototype van mijn nieuwjaarskaart is klaar en ik ben blij. Natuurlijk weer meer werk dan ik vooraf gewenst had. Maar als het prototype klaar ligt, kan ik niet meer terug

Omdat ik veel pijn heb, en weet dat fietsen dan nog wel eens kan helpen, bedenk ik de Action in Nuenen als bestemming. Ik hoor de wind loeien, maar stap toch op. Dat was een intens ritje, ik vond het heerlijk. De wind lijkt mijn hoofd wat leger te maken

Dat je regenpak het overal doet, behalve in je kruis. En dat je dan zo aankomt op je werk...

Nu het traject van UWV-keuring niet meer te vermijden is, zijn de spoken levensgroot. Het voelt als eerder; dreigend en verdrietig. Ik houd me voor dat ik meer handvatten heb dan destijds. Ik bel een vriendin, en ons gesprek brengt alles weer wat in perspectief. Ogenschijnlijk kleine actie, maar ik ben trots

Op de fiets naar het werk is het KOUD. Ik blijf heel mijn werkdag rillerig. Ook de terugweg is koud en als ik thuiskom, vlieg ik direct door naar een hete douche, waaronder ik een kwartier zit bij te komen. Pas als ik op de bank zit met fleecedeken en warme hittepit in mijn rug, is de kou echt mijn lijf uit. Voldane zucht

Pixel 1395001 tot en met 1417500. Da's best veel...

Nu steeds meer mensen vragen of ze al een rompertje of een t-shirt kunnen bestellen, worden de plannen gesmeed voor bedruksels

Ik kijk niet heel veel tv, maar NCIS is al jaren mijn favoriete serie. Toen 'Abbs' echter uit de serie geschreven werd, wist ik het zeker: ik kijk nooit meer. Dat was namelijk hoogverraad. Vanavond zag ik een nieuwe aflevering met de huidige analist Kasie. Dat was niet eens zo heel vreemd. Wat? Hoe? Ik zou nooit meer kijken! Mmm, ik denk er nog even over na...

Stilleven van een zaterdag