En plotsklaps waren er geen pixels meer. Ik had em niet zien aankomen; was er minstens van overtuigd tien jaar lang geen dag te missen. Maar het kon even niet anders. Een breuk van 472500 pixels.

Ik pak het weer op, omdat ik weet dat het helpt

Soms kan een spiegel voorgehouden krijgen, zowel confronterend zijn, als lucht geven

Inzicht van gisteren direct maar in praktijk gebracht. Dan is vriendschap zo waardevol

Ik was het even vergeten. Gelukkig werd ik er vandaag aan herinnerd dat het goed is, om zo nu en dan met mensen te delen hoe het werkelijk met me gaat

Van de laatste student op spreekuur weet ik dat ze het heel moeilijk vindt om ons gesprek aan te gaan. Als ik haar uitnodig om mee te gaan wandelen, is ze eerst wat verbaasd. Maar tijdens ons rondje Karpendonkse plas praat ze open, en schijnbaar stukken makkelijker dan wanneer zij tegenover mij zit. Als we een nieuwe afspraak maken zeg ik: "Als het dan mooi weer is, zie ik je bij de poort!"

Wauw, mijn nichtje (in zwart) maakt internationale debuut in de topklasse. Dat is pas vooroordelen van anderen weerleggen, gaan voor passie en alles opzij zetten. Top! Klasse!

Beetje suffe zondag. Kan mijn draai niet zo goed vinden. Dan zijn filmpjes als deze welkom

Nooit geweten. Mijn neef wist te vertellen dat er een schaal is voor de mate van heetheid van voedsel; de schaal van Scoville, waarbij de concentratie van capsaïcine wordt gemeten. De Carolina reaper is de heetste peper ter wereld, en de concentratie in een paprika is nul. I love science

Een collega die dagelijks 150x150 pixels volgt, vraagt vanwege computerproblemen mogmaals de link. Zij schetst direct een prachtig beeld van de filosofie achter deze blog: "Geen idee hoe het met de mereltjes is, of je nog leuke filmpjes hebt gevonden, welke punaises in mooie kleuren je gekocht hebt, of je nog inspirerende gesprekken hebt gehad, verdrietjes of juist lachers"

Van de week zei een collega tegen me: "Els, wat ben je bruin geworden!" Ik lachte daar wat schamper om: dat was me in tien jaar niet meer gebeurd, en ik geloofde er zelf niet veel van. Tot bij de de fysio de tape van mijn pols ging. "Jeetje, wat ben ik bruin geworden!"

Ik zit even in de late middagzon, met wat nootjes. Het merelechtpaar komt onverschrokken naast en onder mijn stoel, de gestrooide stukjes noot oppikken. Opgewonden fluitend vliegen ze -volgens mij- richting nest, en zijn een minuutje later weer terug. Als het strooien te lang duurt, kijken ze me ongeduldig aan. Wat prachtig

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Een klein binnenpretje. Ik vraag aan een student of zijn begeleiders op stage het ergens mee eens waren. De student zegt: "Ja, mijn werkbegeleiders konden dat beademen"

De tandarts zei wel drie keer hoe goed ik voor mijn gebit zorg. Ik mocht geen speeltje uitkiezen, maar zo voelde het wel een klein beetje

De afgelopen dagen blijk ik teveel te zijn uitgegaan van een lijf van een jonge Godin. Dus werd het zo'n dag, dat als ik een hangmat zou hebben, ik daar heel de dag in zou hebben gelegen. Nu werd het tuinstoel, bank en bed. Dat deed me goed, én ik dééd het goed. Herstel. Wegblijven van de frustratie, genieten van zon, fruit en meesjes

Ruim drie jaar geleden ontwierp ik een logo voor een -toen alleen nog op papier bestaand- toernooi. Vandaag was ik op het inmiddels grote internationale IAG, en dan is het erg leuk om 'mijn logo' op werkelijk alles terug te zien

Het was een strijd van leven op dood. Allevier de B's (bang, boos, bedroefd en blij), kwamen in hoge mate en in alle dramatische verschijningsvormen voorbij, zonder enkele schaamte. De vijfde B voegden we zelf toe: Bobotie. Die was lekker

In een buurt waarin voortdurend geklust wordt, zijn spaarzame stille uurtjes een genot. In de zon, met luisterboek van Harry Potter in één oor, en via het andere oor het geluid van de ADHD-meesjes in het kooitje, even genoten van de rust

Een collega informeert of dit kunstwerk, bestaande uit blokjes etenswaar, van lernert en sander iets voor mij is. Oeps, die collega kent mij goed...

Nu de uitslagen van de afgelopen toetsperiode bekend zijn, laten studenten die ik toetsondersteuning heb gegeven, weten hoe het gegaan is. Veel van hen hebben de toetsen nu behaald en zijn blij en dankbaar. Soms door het dolle heen. Ik ben net zo blij als zij

Al ruim 25 jaar ben ik bloeddonor, en nog nooit heb ik er een centje pijn van gehad. Vandaag werd het achteraf op het werk echter even flink zwart voor de ogen. Maar goed, prima werkplek dan: bedden en verpleegkundigen met tensiemeters in overvloed! Maar vooral lieve collega's, waarmee ik blij was

Op nog geen twee meter afstand van het mezenkooitje -waarin kroost zich opgewonden laat horen- geniet ik even van de zon. Het mezenechtpaar trekt zich niks van mij aan: de kinderen moeten tenslotte elke dertig seconden een mugje of rups. Ik kan er uren naar kijken

In principe zinloze dingen, waar mensen blij van worden: kunstwerken die alleen verschijnen als het regent


Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Herinneringen ophalen aan dramatische tijden, daar nu om kunnen lachen, en goed op terug kunnen kijken, is toch wel mooi

Tante-nichtje avond: sushitime. Met respect en bewondering luister ik naar de keuzes die ze maakt in het leven, vaak tegen datgene wat anderen verwachten of hopen, in. "Als je weet waar je prioriteiten liggen, is elke beslissing makkelijk"

We constateren dat onze vriendschap waardevol is, omdat onze oneindige gesprekken altijd ergens over gaan en tot de kern doordringen. Zo anders en toch soulmates 

Door alle gebeurtenissen in de wereld, is mijn geloof in de goedheid van de mens tanende. Vlak voordat ik twee minuten stil ben, hoor ik dat uit onderzoek blijkt dat met mij, ongeveer 95% van de Nederlanders dit doet. Dat geeft weer een beetje vertrouwen

Op de dag zelf lijkt in het rood gaan altijd redelijk aanvaardbaar. De dag erna niet meer. Dus houd ik mezelf heel de dag voor dat ook deze dag weer voorbij gaat. En waarempel, hij is voorbij

Ondanks dat we elkaar bijna nooit zien, waren het moeiteloze gesprekken. Omdat de gedeelde ervaring destijds intensief was. Warme herinneringen. Het was mooi dat onze levenspaden en de Linge elkaar vandaag kruisten

De dag was te vol, te lang, te druk. En toch kwam er nog een lach. Als mijn collega -die ooit mijn student was- vertrekt, boksen we. Hij zegt keidroog: "Tik em aan ouwe." Altijd fijn, zo'n vleiend compliment ;-)