Iets met kriebels, uit mijn hoofd gaan, een soort van legaal kussengevecht, gapen en lol. Logisch, toch?

Ik wist dat mijn huisarts vandaag weer zou beginnen, na zijn vakantie. Vroeg in de avond belde hij me om te vragen hoe het met me gaat. Ik moet denken aan wat mijn moeder altijd over hem zei: "Wat is het toch een scheetje..."

Langzaam kleurt mijn huiskamer oranje. Buiten een lucht die elke seconde verandert. Adembenemend

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Wat is het fijn om een vriendin te hebben, die net zo eigenwijs is als ik, die mijn "nee" gewoonweg niet accepteert, en besluit toch langs te komen, om mij eventjes van de bank te trekken

Uit de running zijn op het werk valt me zwaar. De aanhoudende stroom whatsappjes van collega's betekent daarom veel. Soms hele gesprekken, soms maar één tekentje. Beide zorgen voor ontroering

Mezelf een kratje met een kilo kersen cadeau gedaan

Wat bijzonder dat ook tijdens mijn 'pixelbreuk', blijkbaar elke dag mensen bleven kijken of ik er weer was. En dat ik nu lieve reacties krijg van mensen die blij zijn dat mijn pixels weer terug zijn. Dat maakt mij ook een beetje blij

Zomaar een foto van kamelen in de woestijn, van fotograaf George Steinmetz. Niet 'zomaar': als je de foto vergroot, blijkt dat je alleen naar schaduwen kijkt. De werkelijke kamelen zijn de witte streepjes. Wonderlijk

Klik op de foto voor een vergroting

Eerlijk is eerlijk: ik moet even slikken. Na 56 dagen 36 dagen. Ik zie het maar als een goede oefening in "Het is zoals het is"

Klik op de afbeelding voor een vergroting

De eerste voorzichtige pixels weer. Van de bloemen die ik kreeg op het werk, en die al ruim een week prachtig staan te bloeien

En plotsklaps waren er geen pixels meer. Ik had em niet zien aankomen; was er minstens van overtuigd tien jaar lang geen dag te missen. Maar het kon even niet anders. Een breuk van 472500 pixels.

Ik pak het weer op, omdat ik weet dat het helpt