Voor een les over de nieren haal ik bij de slager varkensniertjes, die we in de les ontleden. Ik dacht dat ik de enige gek was die zulke dingen doet. Maar vanmiddag hoorde ik een jonge knul bij Albert Heijn vragen of hij boodschappenmandjes mag lenen voor een rekenles. Ik heb een onbekende handlanger 

In de nazomer strijkt de oranje avondzon tot laat binnen. Magisch licht wat nauwelijks te vangen is

Ik ben lichtelijk overdonderd. Behandeling bij een manueel revalidatie-arts. Hij neemt nauwelijks een anamnese af. Tijdens de behandeling constateert hij zonder te vragen moeiteloos mijn beugel uit 1984, mijn vele verslikken, mijn liesklachten en nog zo wat zaken. Hij kraakt en duwt en nadien ben ik uit balans. Maar het vertrouwen is er. Dat lukt niet veel mensen

In het HBO-onderwijs gaat het eindeloos over reflecteren. Het komt me de strot uit. Tot een collega de volgende definitie voorleest: "bij een probleem niet vluchten, niet vechten, geen seks, drugs en rock en roll, maar op je kont gaan zitten, niets doen en nadenken" (Meijers, 2004)

Joepie, eindelijk een keer een traktatie die ik lekker vind

Op mijn werk houd ik me veel bezig met onderwijsontwikkeling. Voor de lessen METT1 (Methodiek: analyse van het verpleegkundig proces), heb ik onderwijsmateriaal ontwikkeld wat nu officieel in de mediatheek komt te staan, mét SISO-code: 613.2. Dan moet het natuurlijk wel allemaal netjes gelamineerd enzo

Die ene noot in de reclame van Nationale Nederlanden: namelijk de "mor" in "oh what a beautiful morning"

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Nu ik -na mijn terugkeer uit de WIA- nog maar drie dagen salaris heb, doe ik wat bewuster boodschappen dan voorheen: bij aanbiedingen voorraad kopen en nog zo wat. En het loont: drie maanden bonnetjes sparen vertelt mij dat ik zomaar €80.78 heb uitgespaard! Ik geef mezelf een schouderklopje, *grijns*

360 dagen 150x150 pixEls vráágt natuurlijk om statistieken. Dus heb ik mijn autistische trekken een keer heerlijk de vrije loop gelaten en ben gaan tellen. Drie onderwerpen steken er met kop en schouders bovenuit en zorgen samen voor bijna eenderde van alle pixels. Voor een (verrassend!) inkijkje klik hier

Jeetje, het leek zoveel: 360 dagen... Maar **floep** het is alweer voorbij. Gister schreef ik al dat ik doorga met project X 2.0

Klik op de afbeelding voor een vergroting

En nog een beetje onverwacht was ie er opeens: de driehonderdzestigste dag. Project X is voltooid.

En ik ben er uit: ik ga verder. Project X 2.0. Omdat de filosofie erachter nog wezenlijk voelt, en eerlijk is eerlijk: ook omdat een paar mensen hebben aangegeven het jammer te vinden als het stopt. Op naar de volgende driehonderzestig dagen

Twee enorme plantenbakken voor school, helemaal gevuld met al dit moois

Eerste werkdag. Ik kies er zelf voor om het weer aan te gaan, maar elke vezel in mijn sputterende lijf roept "Ik kan niet, ik wil niet". Dus even geen project X... Omdat dit het is, nu 

Mijn laatste echte vrije dag. Morgen begint het spektakel weer. Met meer nieuwe verpleegkundestudenten dan ooit tevoren. Crisis als oorzaak en -zo voelt het voorlopig wel voor mij- tegelijkertijd als gevolg

Ik luister nog even naar de vuurtheatersong van Charme week 5. Dat is denk ik wel het ultieme Charme-gevoel: 's avonds bij een knetterend vuurtje getrakteerd worden op een -die dag geschreven- meerstemmig theaterlied

Ergens in de jaren '70 richtte mijn moeder het Kindervakantiespel op in ons dorp. Ik was deelnemer, leiding en later werkgroeplid. Toen ik daarmee stopte, voelde dat een beetje als "verraad". Vanavond vertelde mijn nichtje dat ze waarschijnlijk (na deelnemer en leiding), komend jaar in de werkgroep mag. De geschiedenis herhaalt zich

Blauw wc-papier uit Frankrijk. Joepie, nog een heel klein beetje vakantiesfeer

Oei, wat kan een lijf tegensputteren. En wat is het dan lastig om niet gefrustreerd te raken. Een ad-hoc Harry Potter marathon ingelast. Toch een beetje tevreden

Op de Charme-site komt de link te staan naar mijn eigen website van mijn jaren op Charme. Direct stromen de reacties binnen. Ik lees: "Ontroerend mooi! Je bent een groot fotograaf" en voel me heel klein

Ik heb direct een medisch dagje. Met zowel de fysio als de huisarts heb ik een confronterend maar mooi gesprek. Bij beiden kom ik voor iets geheel anders, dus ben ik dankbaar dat zij de tijd daarvoor nemen

De onvermijdelijke vakantiewas

De laatste stokbroodjes met Boursin, de laatste slokken Oasis

De grens is bereikt: vandaag geen workshop. Ik douche rustig, wandel traag over het terrein. In het "eigen-boom-bos" (waar een boom voor mijn moeder staat), zie ik jonge kastanjes

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Voorstelling van Choc (16-20 jaar). Adembenemend. Wat een kracht, wat een kwetsbaarheid

Met een moe en weigerend lijf kies ik voor een muziekmeditatie onder de heksenhoed. Ik word diep geraakt, en voel een rust waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou voelen

Hilarisch avondtheater: "Oh my Gucci"

De deelnemers van Choc (16-20 jaar) zijn de hele week bezig met het verschil tussen zwakkeren en sterken, en het offeren ten koste van. We beluisteren  kwetsbare monologen, en mogen stemmen op de sterkste jongeren: de rest wordt geofferd. Dit laatste zorgt voor veel gespreksstof onder de volwassenen

"Hij heeft me gezien"

Klik op de afbeelding voor een vergroting

We rijden op zwarte zaterdag naar Charme. Er staat meer dan 900 kilometer file in Frankrijk. Dit is ons uitzicht

Morgen ga ik op vakantie naar theater- en expressielandgoed Charme, en weet niet of ik de verbinding, tijd of aandacht heb om elke dag iets te plaatsen. Dus wellicht "wegens vakantie gesloten", maar dan komt het later zeker met terugwerkende kracht. En wie weet lukt het wel: verwonderdingen genoeg daar!

Ah, en opnieuw een leuke schaduw: van mijn vliegengordijn in de keuken