Ik zit in de wachtkamer in het ziekenhuis, en er loopt een arts voorbij waar ik ruim drie maanden geleden voor het laatst was. Hij groet mij. Tien seconden later komt hij teruglopen, geeft mij een hand, en bedankt mij voor de mooie nieuwjaars-kaart die nu in zijn vensterbank staat. Een kort moment van oprechte aandacht. Laat ik hem daar nou precies voor hebben bedankt in die kaart

Soms neemt de pijn in mijn lijf de overhand. Dan donkert het in mijn hoofd. Maar het blijft mijn project X. Ookal is het genieten of wondertje soms ver te zoeken. Dan houd ik mezelf maar een beetje voor de gek en creëer het eigenhandig. De sinaasappel was lekker

Met de arts bij ons op school mondelinge examens afgenomen. Vaste taak van ons, we hebben aan een half woord genoeg. We werken toe naar de bonusvraag over het vogelhuisje bij diabetes mellitus. Weinig studenten die dat goed beredeneren, maar als het dan gebeurt kijken Jan en ik elkaar even glimlachend aan. Vaste prik

Als coördinator van onderwijs maak ik veel toetsvragen. Als toetscommissie beoordeel ik ze op basis van een berg statistieken: P waardes, P' waardes, RIT en nog zowat. Het mooist zijn de E-vragen. Die discrimineren, specificeren en alles wat daarbij hoort. Vandaag zag ik de statistieken van "mijn vragen". Veel E's. Dat stemt even tevreden

Met mijn rug tegen de verwarming zitten als ik het héél koud heb

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Deze is speciaal voor Bregje ;-), omdat ik vandaag eventjes heel hard met haar kon lachen, en omdat ik weet dat zij elke dag mijn blog bekijkt. En dat voelt bijzonder

Stilte is het element waarin grote dingen zichzelf verwezenlijken


Thomas Carlyle (1795-1881)

Mijn nieuwe gordijnen hangen. En die zorgen voor deze schaduwen op de muur

Dit is echt zó fout... Maar ik heb een rotdag en trek me dus lekker even nergens iets van aan

Soms kan iets kleins ervoor zorgen dat ik -hoe volwassen ook- mijn moeder opeens erg mis. Vandaag at ik rode kool met hachee, en dat was zo'n moment. Zeker nu het gaat, zoals het nu gaat, zou ik haar veel willen vragen. Ik besef dat ik het antwoord in mijzelf moet zoeken. Ik denk na over wat ze zou zeggen en hoor het in mijn hoofd: "Maar meiske toch..."

Volgens sommige mensen heeft de komst van internet alleen maar schade aangericht. Ik durf dat te bestrijden. Vandaag belandde ik op de site van Dalton Ghetti, die sculptuurtjes maakt van oude potloodjes. Sterker: van het grafiet in oude potloodjes. Onvoorstelbaar, adembenemend. Wat een verrijking van wat ik weet en zie 

De student die mij deze afbeelding geeft (zie 17 januari) legt daarbij uit: "omdat je ons altijd weet te raken"

Nummer vier van mijn eigen project X: 360 dagen in 150 x 150 pixEls

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Mijn tweedejaars studenten zijn morgen voor het laatst op school. Daarna stage. Mijn opdracht voor de groep: Maak als afsluiting voor iedereen een kaartje met een afbeelding die een kwaliteit weergeeft van diegene.

(mijn kaartjes voor mijn studenten:  schildpad, warm bad, cementmolen, vlieger, naaktslak, pauw, grondboor, aarde, wegwijzer, kameleon, duizendpoot)

Een kort, mooi gesprek met een collega, over "de pragmatische aspecten van de menselijke communicatie" van Watzlawick. Vijf axioma's en een bijzonder gesprek 

Ik hoor mensen mopperen, collega's verschijnen niet op vergadering vanwege de sneeuw, en ik vind het prachtig. In tijden als deze geloof ik dat ik in het verkeerde land ben geboren. Mijn hoofd wordt leger, en mijn ziel vrijer. Zeker als ik roerloze stukjes mag belopen

Weer een nieuw ziekenhuis, weer een nieuwe specialist. Weer een nieuwe MRI, weer foto's. Ze komen me allemaal de neus uit. De "derdelijns schouderorthopeed" is een Belgische vrouw. Recht door zee, een strand mens. Met een vriendelijke glimlach, die een beetje goedmaakt

Vandaag las ik in de Happinez over de gerande schijnspurrie. Een klein bloempje, wat onder water getrokken kan worden, en dat dan haar meeldraden en stamper beschermt door haar blaadjes te sluiten, en zo een luchtbelletje te vormen. Dat noem ik nou wonderlijk

Had de wekker gezet. Maar God, wat ben ik moe. Wekker uitgezet en me omgedraaid. Ik werd om 12.00 uur wakker. Blijkbaar nodig

Er zijn van die mannen die, naarmate ze ouder worden, alleen maar aantrekkelijker worden. Joep van Deudekom is zo'n man wat mij betreft. Hij zat in Wie is de mol? Hij maakt telkens indruk op me

In zijn verwijsbrief voor de schouderorthopeed schrijft mijn huisarts: "Patiënte is een sthenische vrouw die ondanks veel ellende door de jaren heen er in geslaagd is te blijven functioneren". Ik moest het even opzoeken, maar sthenisch betekent krachtig, vitaal. Ook al voelt het soms heel anders, ik ben geloof ik wel blij dat hij mij sthenisch vindt

Na een moeilijke dag op het werk, op de bank voor de TV geploft, ookal vind ik dat er tegenwoordig niet veel soeps te zien is. Werd aangenaam verrast door Elementary, een nieuwe serie met Jonny Lee Miller. Nice

Eerste werkdag. Niks leuks aan. Nieuwjaarsontbijt, niet mijn ding. Veel gepraat, nog meer gekus. Mijn collega tegenover mij aan het bureau en ik zeggen weinig. Maar ik krijg van hem een oprechte knuffel. Alweer een gesprek zonder woorden

Als kind mocht ik nooit een milkshake. Behalve één keer, toen ik keelontsteking had. Nu had ik zo'n keelpijn dat een milkshake bij MacDonalds mij terugbracht naar pakweg dertig jaar terug

Genoten van goed gezelschap (mens en hond), een goed gesprek met veel herkenning en een goede maaltijd

(Ik had moeten denken aan een foto van de hond, maar het werd de zuurkoolschotel)

Vandaag hielp slechts één ding

Er moest iets bestreden worden (pijn, chagrijn verkoudheid en nog zowat). Dus Jochem Myjer opgezocht: dat staat garant voor in ieder geval eventjes de slappe lach

Heel soms kun je het gevoel hebben een gesprek te hebben gevoerd met iemand, zonder dat je diegene hebt gesproken. Vandaag deelde iemand met mij een stukje uit zijn leven, waardoor ik dat gevoel heel sterk had. Dat was bijzonder en raakte me 

15 seconden belichtingstijd, vuurwerk en regendruppels op de lens