Al een aantal maal had ik iets op mijn hand voelen kriebelen, terwijl ik mijn muis vast had. Het duurde even voor ik er achter kwam wat er steeds in mijn buurt bleef

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Om mijn zorg en emoties te kanaliseren, teken ik vaak. Ook nu, maar ik durf deze cartoon niet verder te publiceren dan hier. Het is wel werkelijk wat de afgelopen weken mij voor beeld hebben gegeven. En dat beeld vind ik eng. Dus moest dat gekanaliseerd worden

klik op de afbeelding voor de volledige cartoon

De toestand in de wereld houdt me bezig. Al een paar dagen spookte door mijn hoofd dat de wereld toch iets zou moeten kunnen doen tegen Trump (zoals in de oudheid ostracisme). Gelukkig was er vandaag het nieuws over een open brief aan hem, van de wereldbevolking, die inmiddels al ruim drie miljoen maal getekend is. Ik heb geen illusies. Maar wel idealen. Daar houd ik aan vast

Een Japanse kunstenaar maakt al vijf jaar lang, elke dag een foto van een door hem in elkaar gezette scène met alledaagse zaken en dioramapoppetjes. Ik heb nog maar één maand bekeken uit de vijf keer driehonderdvijfenzestig dagen, en ben helemaal verkocht. Wat een vernuft, wat een humor

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Wanneer de verkoopster vraagt of het een cadeautje is, zeg ik met droge ogen "ja!" Ik vond dat ik er wel eentje verdiend had

De ijsbloemen op mijn slaapkamerraam hadden een aanwijzing kunnen zijn. Maar ik zag een heldere lucht en een opkomende zon, dus dacht: naar die studiedag van het werk ga ik lekker op de fiets. Nog voor ik het dorp uit was, was ik levensbedreigend onderkoeld, tenminste, zo voelde dat. Het bleek -6 te zijn... Toen ik verkleumd aan kwam, was ik best een beetje trots

Gisteren had ik, samen met een collega, een moeilijk gesprek met een student. Vandaag had ik een 'snel-vergeten-laat-maar-dag'. Daarom was het mailtje van mijn collega met: "Je mag trots zijn op jezelf. Je bent een kei in je vak!" extra bijzonder. Het kwam op een goed moment

Het mailtje van de uitgever Bohn Staffleu, had ik bijna weggeklikt als reclame voor weer een nieuw studieboek. Maar dan blijkt het van een redacteur van het tijdschrift Nursing te zijn, die bij mijn blog Wie is hier de dokter, jij of ik, is uitgekomen en vraagt of ze deze mogen publiceren. Oké... gewoon door blijven ademen

Ik gaf mijn neef (20), met wie ik altijd filosofeer over taal, het boek I never knew there was a word for it cadeau. Een boek met de meest vreemde weetjes en woorden uit alle talen van de wereld. In het Fins bestaat het woord poronkusema, dat staat voor: "the distance equal to how far a reindeer can travel without urinating." Daar word ik vrolijk van

Goh, direct nadat mijn nieuwe blog -over het als verpleegkundige weigeren van een opdracht van een arts- online komt, stromen er reacties binnen. Dat blijft bijzonder

08.30 uur. Wachtend op carpoolmaatje voor opleiding PMKT, A2, tankstation de Lucht. Mooie lucht. Zucht

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Vlak voor ik deze 150x150 pixEls plaats, app ik deze video nog naar een vriendin, met: "als 'ie maar niet op facebook ofzo belandt." En nu geef ik 'm zelf vrij... Maar dit is zó waar deze blog over gaat. Pokkedag met veel pijn, gedoe met poliklinieken, verloren bestanden, inauguratie en nog zo wat. En dan 's avonds in Snapchat de stemvervormer ontdekken, en heel even hardop moeten lachen om mezelf

Een goed gelukte januari

Al die dingen bij elkaar zien? Klik hier

Ik had nooit kunnen denken dat Ik in 2017 nog bezig zou zijn met 150x150 pixEls. Maar het is zo en het is nog altijd helpend voor me

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Hoe een ochtend spreekuur op een hbo-opleiding, met gesprekken over twijfel aan het waarheidsgehalte van wat een student vertelt, een taalachterstand vanwege verwaarlozing in de kindertijd, cocaïneverslaving, een terminale ziekte, en suïcidale plannen, toch voor een glimlach kan zorgen. Omdat ik voelde dat ik vanuit oprechte aandacht, confronterend durfde te zijn. En de studenten mij daarop hun vertrouwen schonken

Als de dag moeizaam gaat vanwege mijn rug, die me veel pijn doet, zijn kleine flauwe grapjes noodzakelijk om de filosofie van 150x150 pixEls te blijven volgen. Zoals deze foto op facebook, van iemands kat met een sinaasappel

Een docente in Amerika bestelde bij Amazon.com een gebruikt exemplaar van een boek dat zij al vier jaar kwijt was. Ze bleek haar eigen boek besteld te hebben. Ik houd van het internet

Ik moet een beetje in mezelf lachen. Weer 'n momentje waarop ik ineens héél veel begrip voor mijn studenten opbreng. Ook ik moet de bronvermelding van een literatuurstudie voor mijn opleiding noteren volgens de APA-richtlijnen. Poeh, wat een gedoe. Volgende keer zeg ik tegen mijn studenten: "Ik begrijp jullie"

Klik op de afbeelding voor een vergroting

Jeetje. Een collega van een kennis heeft mijn blog Recept: 1xdd tomatensap toevoegen, vóórgelezen in een familiegesprek over zijn zus, met zorgverleners en huisarts. Zij weigerde vloeibare medicatie, die van de huisarts puur gegeven moest worden, tot de broer proefde en dezelfde ervaring had als ik. Na het voorlezen werd de medicatie gemengd met ranja. Mijn kennis schrijft: "mooi dat je met je blog het leven van mensen mooier maakt." Jeetje